Nasze Święta w tym roku są dość nietypowe bo można powiedzieć,  że przeżywamy je dwa razy. I poza pragnieniem przeżycia tego czasu z Bliskimi, a braku możliwości spotkań ze wszystkimi w jednym czasie przy tak dużych odległościach, nie wynika to z żadnej innej zachłanności.  I tak myślę sobie, że wnioski warto wyciągać z każdej życiowej  lekcji,  więc na świeżo po pierwszych "Świętach" trochę mi się ich nasuwa. Jak nie zwariować,  jak po Świętach  cieszyć się nimi nie tylko dlatego, że minęły,  jak przyczynić się do tego, żeby to był dobry, rodzinny czas.

Pogódź się z tym, że Twoje Święta nie będą jak z bajki albo telewizyjnej reklamy - nie będą, bo będą po prostu prawdziwe, a życie wygląda nieco inaczej niż bajka.

Miej realne oczekiwania, dostosuj je do rzeczywistości  i możliwości, będąc przy tym gotowym przyjąć ewentualne zmiany.Święta mogą okazać się inne niż sobie wymarzyliśmy z powodów, na które zupełnie nie mamy wpływu.Prosty przykład z niedzieli: nasza Zosia od kilku dni niesamowite wyczekiwała tego czasu. Na "urodziny małego Jezuska i przyjście Świętego Mikołaja" wybrałyśmy najpiękniejsza sukienkę, świąteczne sztućce, dekoracje, a pierwszej gwiazdki wypatrywałyśmy przez umyte okna (nie, nie przeze mnie - moje są nieumyte)... ale moje Dziecko od rana narzekało na ból brzucha. Znam Ją dobrze, wiem,  że nie udaje i czułam, ze nie zapowiada to niczego dobrego. Po przyjęciu środka przeciwbólowego dość szybko okazało się, że w brzuchu zamieszkał nieproszony gość,  który tego dnia narobił  jeszcze dosłownie sporo bałaganu. Żołądkowy wirus z najmłodszych rozprzestrzenił się na wszystkie 3 pokolenia i jak przyszła chwila  na Gości, pyszne dania,rozdawanie i rozpakowanie prezentów moja Córeczka padła ze zmęczenia, a piękna sukienkę trzeba było przebierać szybciej  niż się założyło. Modliłam się tylko o to, żeby z powodu odwodnienia nie musieć jechać do szpitala. 


Ciesz się tym czasem! Nie narzekaj. Doceń drobiazgi, gesty, małe niespodzianki. Uciesz się tą chwilą - jutro już jej nie będzie.

Nie bierz wszystkiego na siebie - dziel zadania i obowiązki. Jeśli potrzebujesz, poproś o pomoc.

Sprawdź,  czy na pewno wszyscy otrzymają prezenty - czasem zdarza się tak, że jedna osoba, która zadbała o wszystkich nie została zadbana przez nikogo

Zatrzymaj się i posłuchaj co chce Ci powiedzieć Dziecko, Mąż, Żona...przytul. Nie śpiesz się, nie biegnij, nie załatwiaj.

Odpuść -12 potraw, błyszczące okna, uprane dywany, kolacje na godzinę. Święta mogą okazać się mało udane z powodu zmęczenia przygotowaniami, niewyspania albo złej atmosfery spowodowanej kłótnią na tuż przed. Inne rzeczy są naprawdę mało ważne.

Nie porównuj się do innych rodzin. Nie myśl,  ze ktoś lepiej się zorganizował, dokładniej wysprzątał,  ma ładniejsza choinkę, lepsza atmosferę, fajniejszych gości, ciekawsze  prezenty czy mniej stresujące Święta. Po pierwsze porównywanie nie ma żadnego sensu, po drugie nie znasz prawdy i uwierz, ze każda rodzina w tym czasie się czymś zmaga i NIKT nie ma świat idealnych!!! Każdy ma takie, jakie stworzy we własnym sercu i w domu.

Zastanów się, co  jest w tym czasie dla Ciebie najważniejsze i nie zgub tego! 

Czuję zbliżające się Święta. Dziś spadło trochę śniegu, za oknem balkonowe światełka, świąteczne piosenki z radia, ciche pakowanie prezentów, wypisywanie kartek i... standardowa nerwówka. Zupełnie niepotrzebna, ale bez niej się przecież nie da. Nie wiem, czy również macie doświadczenie, że czasem najprostsze i pozornie przyjemne czynności mogą stawać się źródłem stresu i ważną lekcją. Ale po kolei.

Jak być najlepszym rodzicem? Nie wiem i nie zamierzam się porównywać, ani stawać z kimkolwiek w szranki. Ale chciałabym zrobić wszystko, żeby być najlepszym rodzicem jakim mogę być. Albo przynajmniej wystarczająco dobrym. Na miarę swoich sił, możliwości i zasobów, które posiadam. Bycie rodzicem to nie rola, która przypisuje się nam w dniu porodu. To droga, proces, która rozpoczyna się w dniu, w którym dowiadujemy się, że staniemy się rodzicem. Od tej chwili tworzymy wyobrażenia, oczekiwania, teorie o tym jacy będziemy, chcemy albo nie chcemy być. Przygotowujemy się przez rozmowy, książki, szkołę rodzenia, obserwację. I wszystko wywraca się do góry nogami, gdy Ten człowiek, dzięki któremu rodzicami się staliśmy jest już na świecie. Wszystko, a przynajmniej bardzo dużo. Bo życie zaskakuje, bo dziecko zachowuje się inaczej niż sobie wyobraziliśmy. Bo nie jesteśmy w stanie przewidzieć wszystkich scenariuszy, a życie lubi w tych kwestiach sprawiać niespodzianki.


I jak już się oswoimy, organizm noworodka zacznie rozpoznawać, że dzień różni się od nocy, my staniemy się pewniejsi w czynnościach pielęgnacyjnych, usypianiu i karmieniu to TRACH pojawia się coś nowego... np kolki, trudności z karmieniem, pierwsza infekcja i pobyt w szpitalu czy wybór szczepionek...chwilę względnego spokoju i znowu rewolucja. Przez pierwsze kilka lata nieustanna parabola. Wszystko ma prawo na początku przerastać. Rodzicielstwo jest trudne dlatego, że nikt nas tego nie uczył. Nie ma pięcioletniej szkoły rodzicielstwa zakończonej egzaminem. Nie ma certyfikatu, do którego można się przygotować. Naszym egzaminem jest życie i codzienność z naszym dzieckiem, a nauczycielem Ta mała istota i każdy wspólny dzień.


I z jednej strony ufam, że natura wiele nam podpowiada i czyni za nas, że zaufanie własnej intuicji jest naprawdę ogromnym sprzymierzeńcem, ale z drugiej zachęcam rodziców  stawiających pytania do szukania odpowiedzi (sama dając sobie do tego prawo). W mądrych książkach (o tym wkrótce będzie oddzielny wpis), u specjalistów, na sensownych kursach, szkoleniach czy przegadując z bliską, rozumiejącą osobą. Dania sobie prawa do popełnienia i naprawienia błędu. Rodzicu nie obawiaj się więc zadawania pytań, przyznania, że czegoś nie wiesz, nie potrafisz, że z czymś sobie nie dajesz rady. Nie wstydź się prosić o pomoc i poszukiwać. Jestem świeżo po dwóch wartościowych szkoleniach. I choć to wiedza jest mi znana to spotkanie rodziców przeżywających podobne problemy, dzielących się własnymi doświadczeniami bardzo wzmacnia, wiele otwiera i uświadamia. Mamo, Tato inwestuj w siebie! Daj sobie prawo to bycia nieidealnym, bo nikt tego od Ciebie nie oczekuje. Poszukuj dróg do stawania się lepszym, bardziej rozumiejącym rodzicem. Bądź autentyczny, bądź sobą, podejmij pracę nad tym co trudne. To, że podarujesz sobie czas, zrobisz coś dobrego dla siebie przełoży się bezpośrednio na Twoje dziecko. Uszczęśliwiając siebie, będziesz miał i miała większą szansę podarować też szczęście innym.

Była już papierowa, bawełniana i kwiatowa. Dziś wpis o drewnianej. Tekst, którego początek stanowi piękna, słoneczna niedziela, 16 października 2011 roku. Dzień, w którym zaczęła się nasza historia. Dzień, w którym dostaliśmy i daliśmy sobie szansę rozpoczęcia wspólnej drogi, w którym podjeliśmy najważniejsze decyzje i wobec Boga ślubowaliśmy sobie miłość, wierność i uczciwość malżeńską...

Szczerze podziwiam duże rodziny, rodziców decydujących się na więcej niż dwoje dzieci, bo sama mając dwójkę często mam poczucie, że nie ogarniam. Choć najmocniej na świecie bym chciała, choć rano wstaję z myślą "dziś dam radę", to często nie daję. Fizycznie, organizacyjnie, czasowo, emocjonalnie bycie mamą dwójki Maluchów jest po prostu trudne. Bo to starsze, jest tylko takie z nazwy i duże wcale jeszcze nie jest i też ma potrzeby, chęć spędzenia czasu na wyłączność. frustracje, złości, zniecierpliwienia. Nie rozumie, dlaczego teraz proszę, żeby poczekało, chwilę pobawiło się w ciszy gdy usypiam młodsze, gdy karmię. Nie rozumie, co oznacza "zaraz". Jako mama posiadająca starsze i młodsze dziecko uczę się, że to nadal dwójka maluchów całkowicie od nas zależna, bardzo nas potrzebująca, niesamodzielna. Przypominam sobie, że 2,5 roku to wciąż dopiero, a nie już. I choć Córka rozczula mnie ostatnio słowami "Mamusiu, już się uspokoiłam" - chcę jej w tym towarzyszyć, a nie tego oczekiwać.  Dużo rzeczy staramy się robić wspólnie, ale nasz dziewięciomiesięczniak właśnie zaczął raczkować, jest w stanie wszędzie się dostać i wszystko go ciekawi...  ten etap cieszy nas, ale nie naszą 2,5-letnią córkę. Codziennie po kilka...dziesiąt razy Ona krzyczy, On płacze...i tłumaczymy, rozmawiamy wiedząc, że jutro zaczniemy od nowa. I jeśli od kogoś mamy w tych chwilach wymagać opanowania i zachowania spokoju, to przede wszystkim od siebie samych.  Nasz dzieci różni płeć i dzieli 21 miesięcy. Na tym etapie to przepaść. W przyszłości, mam nadzieję, że tak mała róznica wieku będzie sprzyjała stworzeniu silnej więzi i prawdziwej przyjaźni.
Wymagania bycia mamą wszechogarniającą stawiam sobie sama. Niepotrzebnie, bo to niemożliwe. Nie znam mamy, które daje sobie ze wszystkim radę i też taką nie jestem. Mam prawo do gorszej chwili, dnia.., nieposprzątanego mieszkania, nieugotowanego obiadu, dania ze słoika, mrożonych pierogów, bajki puszczonej na telefonie, wybrania drogi na skróty. Mam prawo nie mieć sił trzeci dzień pod rząd wyjąć z pralki wypranego prania, zapomnieć o wizycie u lekarza i nie zrobiwszy kilku niezbędnych rzeczy położyć się spać o 21. Jutro wypoczętej mamie łatwiej będzie na nowo stanąć na starcie.

Uwielbiamy książki. Od dwóch lat szczególnie te z działu dziecięcego. Często nam towarzyszą, a jedyne co się zmienia to ich ilość. Książki poszerzają horyzonty, pomagają poznawać świat, rozwijać mowę ale również wprowadzać w nowe sytuacje i pomóc je zrozumieć. I takimi właśnie chciałabym się dzisiaj podzielić.
Książki obok rozmów okazały się bardzo pomocne w przygotowaniu naszej córki na pojawienie się rodzeństwa, przy odpieluszkowywaniu, rozpoczęciu przygody z przedszkolem czy przy nauce tak przyziemnych czynności jak sprzątanie.
Może niektóre z tych wyzwań macie przed sobą, może jesteście w trakcie i szukacie dodatkowych pomocy. Chętnie podzielę się tytułami, które sprawdziły się u nas.

Oczekiwanie na rodzeństwo, wiek 1,5+

Czekamy na dzidziusia z serii Obrazki dla maluchów - to książka, która sprawdziła się u naszej 20 miesięcznej córki, którą przygotowywaliśmy na pojawienie się braciszka. Nie czytaliśmy wszystkiego, na początku opowiadaliśmy obrazki, dostosowywaliśmy do wieku. Zosia bardzo lubi ją do tej pory.


Kicia Kocia ma braciszka Nunusia - cała seria uwielbiana przez naszą dwu i pół latkę. To krótkie książeczki napisane bardzo przystępnym językiem. Kicia Kocia to bohaterka, z którą może utożsamić się młoda czytelniczka. Książeczka bez lukru, opisuje prawdę o tym, że pojawienie się młodszego rodzeństwa może okazać się dla starszego trudne.


Pożegnanie z pieluchą, wiek 2+

Z trzech książek, które mieliśmy na ten temat polecam szczególnie dwie pierwsze. U nas okazały się naprawdę pomocne, gdyż pewnego dnia nasza córka sama zdecydowała, że chce tak jak Misia Marysia pożegnać pieluszkę.


W tej przygodzie towarzyszył nam również dzielny Miś, który polubił nocnik.
Znamy też Nocnik nad nocnikami oraz Kicia Kocia i Nunuś. Na nocniku,

Początek przedszkola, wiek 2+

W tej sytuacji nie zawiodła również Kicia Kocia oraz książeczka z serii obrazki dla maluchów W przedszkolu. Dzięki tym tytułom nasze dziecko mogło choć w części wyobrazić sobie, czym jest przedszkole i co ją w nim czeka.

Nauka dobrych manier, wiek 2-2,5+

Dwa lata to jak najbardziej odpowiedni wiek, aby pokazywać dziecku jak należy zachować się w sytuacjach społecznych. Najlepiej swoim przykładem, dodatkowo wspomagając się taki autorytetem jak Mały książe, który uczy dobrych manier albo niezawodną Kicią Kocią, która życzliwie witając się ze spotkanymi osobami wywołuje na ich twarzach uśmiech. Dzięki takim pozycjom i odpowiednim przykładom "proszę" i "dziekuję" stały się często używanymi zwrotami.


Choroba, wiek 2+

W tej niełatwej sytuacji bohater, który przeżywa coś podobnego jest najlepszym sprzymieżeńcem, dlatego kolejny raz nieocenione okazały się chora Kicia Kocia i Misia Marysia. W trudniejszych sytuacjach Misię Marysie możemy zabrać nawet do szpitala.


Powyższe propozycje to namiastka tego, co można znaleźć w księgarniach. I tylko początek wychowawczych zagadnień przy których można się nimi wspomagać. Polecam!

Jakiś czas temu odkryliśmy , a ponieważ idea wydaje mi się godna polecenia to chciałam o niej napisać. Jest jeszcze sporo czasu, żeby dołączyć i poczuć pozytywny klimat tego miejsca! To świetny sposób na aktywne i rodzinne spędzenie czasu czy spotkanie ze znajomymi poza domem. Jest zieleń, dużo przestrzeni, kolorów, atrakcji dla dzieci, dobra kawa i coś do zjedzenia. Jest dużo ludzi ale nie czuć tłumów, są rozmowy ale nie ma hałasu, wszystko w centrum miasta, a można odpocząć. Magiczne! Od lipca do września Piknik Krakowski odbywa się w każdy weekend. W soboty w podgórskim Parku Bednarskiego, a w niedziele w Parku Krakowskim.

Każdy z nich ma swój urok: Park Bednarskiego posiada duży plac zabaw i odbywający się w pobliżu cotygodniowy Targ Pietruszkowy, teren dla wózka i małych nóżek jest nieco bardziej wymagający, a tym samym bardziej ciekawy. Park Krakowski natomiast ma jakby więcej przestrzeni na płaskim terenie, do tego wodę, fontannę, kaczki i mnóstwo miejsca do rozłożenia koca czy leżaka (nie trzeba mieć swojego!).

Cały dzień wypełniony jest często atrakcjami, możliwością włączenia się w zajęcia sportowe, twórcze i plastyczne. Wszystko wśród zieleni, dźwięków przyrody, proekologicznie. Myślę, że każdy może poczuć się tu dobrze i znaleźć coś dla siebie. To naprawdę świetny czas dla Małych i Dużych. Wiec w myśl hasła Krakowskiego Pikniku "niechaj nikogo nie zabraknie"! Do zobaczenia :-)