Sporo! Wyprawiłam Męża do pracy, zaprowadziłam i odebrałam Dziecko z przedszkola, ugotowałam obiad, posprzątałam łazienkę, poskładałam pranie, odhaczyłam kilka spraw z listy do zrobienia. Po południu jeszcze zakupy, zabawa z Dziećmi, bajka na dobranoc. Patrzę na zegarek i widzę, że za 7 godzin zaczynamy od początku, a listą rzeczy wykonywanych w ciągu jednego dnia można by obdzielić kilka osób albo dni tygodnia. Ale Mama jak zwykle myśli o całym świecie i jak zwykle daje radę.

Często wieczorem staram się krótko w myślach podsumować dzień. Myślę o sobie jako mamie wobec swoich dzieci, o sobie jako żonie swojego męża, o sobie jako kimś, kogo spotkało dziś kilkanaście osób. Czy dałam sobie w tych rolach radę, czy miałam dla tych osób czas, uwagę, spokój, cierpliwość, uśmiech albo dobre słowo… czy coś jednak poszło nie tak? Oczywiście! Ale w tym nieidealnym dziś, było też wiele dobra. Obdarowałam dziś sporo ludzi, a siebie? Czy na koniec dnia mogę powiedzieć, że zrobiłam dziś coś dobrego dla siebie? Pachnąca, ciepła kawa w ulubionym kubku, śniadanie do łóżka, świeże kwiaty, garść truskawek, spacer boso po trawie, kilka przeczytanych stron w książce, ładna piosenka, ulubiona sukienka, perfumy, korale??? COKOLWIEK co sprawiło radość mi samej.

Staram się zadbać o taką drobnostkę codziennie – czasem spontanicznie, a czasem robiąc plan dnia wyznaczam też punkt dla siebie i pod lista zakupów, sprawami do załatwienia, terminami u lekarza piszę co chcę dziś podarować sobie. Rzadko jest to coś materialnego, częściej  - chwila czasu, jakiś smak, zapach, dźwięk czy dobre słowo  Warto spróbować. Mi to daje dużo radości i nie pozwala zapomnieć o sobie. Zrozumiałam, że gdy w moim życiu dzieje się coś dobrego, mam jeszcze większe pragnienie przekazywać to dalej. Gdy ja jestem szczęśliwa to ludzie wokół mnie również.
Więc pomyśl na co masz dziś ochotę  i zapisz to w pierwszym punkcie na liście rzeczy do zrobienia!

A ja… mam chwilę na złapanie oddechu, na zjedzenie śniadania!, zrobienie obiadu, wypicie ciepłej! kawy, spacer i zabawę z półrocznym bratem Zosi, a przede wszystkim zatęsknienie i odebranie Jej z prawdziwym  uśmiechem.

Nieraz obserwowałam i starałam się pomóc przeżyć dzieciom i rodzicom trudne adaptacje. Teoretycznie byłam przygotowana na wszelkie ewentualności również w naszym przypadku. Ale może dzięki temu, że zaczęliśmy w dobrym dla nas wszystkim momencie, w którym nasze Dziecko było po prostu na to gotowe, może dlatego, że grupa, jest na razie mało liczna, a my poprzez rozmowy i uczestniczenie w różnych zajęciach staraliśmy się przygotować do pierwszych rozstań, grupowych zabaw i podejmowania prób samodzielności, początek i każdy kolejny dzień zaczynamy i kończymy pozytywnie. Zosia trafiła do miejsca, gdzie czuje się dobrze i bezpiecznie, pokazując, że pierwsze dni w przedszkolu mogą zaczynać się bez płaczu, pożegnanie z rodzicem może być pogodne, a ja jako mama jestem spokojna i szczęśliwa, że moje Dziecko w takiej atmosferze spędza czas i poznaje świat. Życzę takiego wejścia każdemu dziecku i rodzicom rozpoczynającym przedszkolną przygodę! Bez stresu czy płaczu, a z wyczekiwaniem na kolejny poranek w "kolu". Nie mam gotowej recepty, jak to zrobić. Myślę, że jest to składowa wielu czynników... gotowości i dojrzałości dziecka, odpowiedniej kadry i placówki, dzieci w grupie, wcześniejszych społecznych doświadczeń dziecka i... gotowości ze strony rodzica. Dziecko w tym wieku największą wiedzę o świecie zdobywa od nas. Jeśli więc poczuje, że my jesteśmy danego wyboru pewni i przekonani, że jest on dobry dla naszego dziecka, będzie czuło się o wiele bezpieczniej. Przed posłaniem dziecka do przedszkola, pierwszym zostaniem w domu, wyjazdem na kolonię, samodzielnym wyjściem, podróżą pociągiem odpowiedzmy sobie na pytanie, czy ja, jako rodzic, jestem na to gotowy i wierzę, że moje dziecko sobie w tej sytuacji poradzi? I jeszcze jedno. Pracując i obserwując różne przedszkola mam spostrzeżenie, że to najlepsze dla naszego dziecka nie musi być Waldorfskie, w nurcie pedagogiki Montesorii, z kilkoma językami obcymi czy niekończącą się listą zajęć dodatkowych (nie mam nic przeciwko, a wśród takich znam godne i mniej godne polecenia). Musi być po prostu sprzyjające naszemu dziecku i przez nie lubiane, wzbudzające nasze zaufanie i spokój. I to właśnie będzie NAJLEPSZE!